1 gedachte over “De schrijfspier – 3 maanden onderweg….”
guido
IK heb nog eens verder gedacht over het aspect veranderen en ook in relatie tot wat Iris heeft aangegeven , het onderzoek. Ik heb in het begin al eens aangegeven, dat er een onderscheid te maken is op basis van een categorisering. Het type reisgids of reis door de tijd , zoals Tjalling het aangeeft, dat kan je zoals hij zegt: in “één” keer schrijven, dat zijn min of meer logische verhalen , met veel feiten. Dat is ook het kenmerk van de research van Iris het verzamelen van feiten en daar dan een compositie van maken.
In “jouw” boekje over Mongolië was dat in zekere zin ook het geval. Met het thema Veranderen kom je in een gebied, dat heel dynamisch is , met tal van verschillende invalshoek. Dat vraag qua research dus ook al een heel andere inzet. het is niet het verzamelen van feiten, integendeel.
Veranderen is in feite een levens-; maatschappelijk; filosofisch; kosmologisch; kunst, organisatie; biologisch; religieus; economisch, klimaat, sociologisch, literair en zo zou je nog een aantal disciplines kunnen noemen, element van van het bestaan. IN ieder geval multidisciplinair en het wordt ook geen roman en helaas kan de fantasie daarbij geen dominante rol spelen.
Om met ons zelf te beginnen , en dat valt ook nog te nuanceren, fysiek, psychisch, geestelijk en daar zou je zelfs karma bij moeten betrekken. Alleen al ons lichaam is continue aan verandering onderhevig en dat heel vaak zonder , dat we daar bewustzijn van hebben, neem de stofwisseling. Daar zijn schitterende metaforen aan te ontlenen naar de andere gebieden, Bijvoorbeeld het verschil van een formele organisatie en de informele organisatie, waarbij de weerstand en de strekte van een organisatie feitelijk wordt bepaald door de informele organisatie. Daar ontspint zich dus voor het onderzoek al een fundamenteel veld. Afhankelijk van de afstand van formeel naar informeel wordt dat steeds problematischer, terwijl het juist van eminent van belang is om de informele organisatie in beeld te krijgen. Vandaar ook mijn kritiek op een toolkit, want die zal in principe op een formele benadering gestoeld zijn. In de geneeskunde kennen we het begrip salutegenese; het zelfgenezend vermogen van het lichaam. Het zou geweldig zijn als je dat principe ook op organisaties zou kunnen loslaten, maar helaas een organisatie is geen organisch oerfenomeen . En daar kom je allemaal ego’s tegen, die allemaal zo hun “eigen”strategie hebben . Het was bij Philips bijvoorbeeld op enig moment en dat is wel een tijdje geleden een onderzoek , naar de gemotiveerdheid van mensen, die buiten werktijd allerlei interessante activiteiten , ook bestuurlijk ontplooiden , waarbij die kwaliteiten niet in de werksituatie zichtbaar werden ; een pijnlijke conclusie, wat bespreekbaar gemaakt moest worden.
ik las vanmorgen in de Volkskrant dat jullie in Utrecht een organisatie hebben : De Grauwe Eeuw, met de activisten Rogier Meijerink en Michael van Zeijl, die als uitgangspunt hebben “wij zagen aan de poten van het wereldbeeld van veel mensen” dat roept natuurlijk wel de vraag op, wat stellen zij dar dan tegenover? : Dialoog verlengt de status quo , terwijl er actie ondernomen moet worden” Wat op zich een provocerende uitspraak/ titel lijkt is : Over de crisis niets dan goeds een boek van Sjef Staps , die met veel mensen uit wetenschap, bedrijfsleven, overheden, ngo’s en kunt gesproken heeft en van daaruit tot deze stelling komt. Hoe spoor je potentie van een crisis op, zou een vraag kunnen zijn en dan is de schaal uiteraard een belangrijke factor.
Tot zover maar weer op dit moment. Succes saampjes.
Henk
guido
IK heb nog eens verder gedacht over het aspect veranderen en ook in relatie tot wat Iris heeft aangegeven , het onderzoek. Ik heb in het begin al eens aangegeven, dat er een onderscheid te maken is op basis van een categorisering. Het type reisgids of reis door de tijd , zoals Tjalling het aangeeft, dat kan je zoals hij zegt: in “één” keer schrijven, dat zijn min of meer logische verhalen , met veel feiten. Dat is ook het kenmerk van de research van Iris het verzamelen van feiten en daar dan een compositie van maken.
In “jouw” boekje over Mongolië was dat in zekere zin ook het geval. Met het thema Veranderen kom je in een gebied, dat heel dynamisch is , met tal van verschillende invalshoek. Dat vraag qua research dus ook al een heel andere inzet. het is niet het verzamelen van feiten, integendeel.
Veranderen is in feite een levens-; maatschappelijk; filosofisch; kosmologisch; kunst, organisatie; biologisch; religieus; economisch, klimaat, sociologisch, literair en zo zou je nog een aantal disciplines kunnen noemen, element van van het bestaan. IN ieder geval multidisciplinair en het wordt ook geen roman en helaas kan de fantasie daarbij geen dominante rol spelen.
Om met ons zelf te beginnen , en dat valt ook nog te nuanceren, fysiek, psychisch, geestelijk en daar zou je zelfs karma bij moeten betrekken. Alleen al ons lichaam is continue aan verandering onderhevig en dat heel vaak zonder , dat we daar bewustzijn van hebben, neem de stofwisseling. Daar zijn schitterende metaforen aan te ontlenen naar de andere gebieden, Bijvoorbeeld het verschil van een formele organisatie en de informele organisatie, waarbij de weerstand en de strekte van een organisatie feitelijk wordt bepaald door de informele organisatie. Daar ontspint zich dus voor het onderzoek al een fundamenteel veld. Afhankelijk van de afstand van formeel naar informeel wordt dat steeds problematischer, terwijl het juist van eminent van belang is om de informele organisatie in beeld te krijgen. Vandaar ook mijn kritiek op een toolkit, want die zal in principe op een formele benadering gestoeld zijn. In de geneeskunde kennen we het begrip salutegenese; het zelfgenezend vermogen van het lichaam. Het zou geweldig zijn als je dat principe ook op organisaties zou kunnen loslaten, maar helaas een organisatie is geen organisch oerfenomeen . En daar kom je allemaal ego’s tegen, die allemaal zo hun “eigen”strategie hebben . Het was bij Philips bijvoorbeeld op enig moment en dat is wel een tijdje geleden een onderzoek , naar de gemotiveerdheid van mensen, die buiten werktijd allerlei interessante activiteiten , ook bestuurlijk ontplooiden , waarbij die kwaliteiten niet in de werksituatie zichtbaar werden ; een pijnlijke conclusie, wat bespreekbaar gemaakt moest worden.
ik las vanmorgen in de Volkskrant dat jullie in Utrecht een organisatie hebben : De Grauwe Eeuw, met de activisten Rogier Meijerink en Michael van Zeijl, die als uitgangspunt hebben “wij zagen aan de poten van het wereldbeeld van veel mensen” dat roept natuurlijk wel de vraag op, wat stellen zij dar dan tegenover? : Dialoog verlengt de status quo , terwijl er actie ondernomen moet worden” Wat op zich een provocerende uitspraak/ titel lijkt is : Over de crisis niets dan goeds een boek van Sjef Staps , die met veel mensen uit wetenschap, bedrijfsleven, overheden, ngo’s en kunt gesproken heeft en van daaruit tot deze stelling komt. Hoe spoor je potentie van een crisis op, zou een vraag kunnen zijn en dan is de schaal uiteraard een belangrijke factor.
Tot zover maar weer op dit moment. Succes saampjes.
Henk